Νοσταλγία (Στα ελληνικα!!!!)

Ακόμα θυμάμαι τον καιρό που τα φύλλα έπεφταν από τα δέντρα, και μπορούσα να τα παρακολουθήσω τόσο αθώα, μη γνωρίζοντας τον τρόμο που σκοτείνιαζε το μέλλον μου. Θυμάμαι όταν μπορούσα να ακούσω τον ήχο των πουλιών, το βούισμα του ανέμου. Θυμάμαι ότι κάποτε μπορούσα να ζήσω για την στιγμή. Μα όλα αυτά κάποτε ξεθώριασαν. Προσπάθησα να τα πιάσω με γυμνά χέρια, να μην ξεχάσω ποτέ... Μα μπορώ;

Ευτυχισμένος; Ήμουν ποτέ; Δεν θυμάμαι… Παράξενο; Ναι, μερικές φορές μοιάζει σαν κάποιου άλλου ανάμνηση, μα μερικές φορές...

Έυχομαι να ήμουν με φίλους... πραγματικούς φίλους... να ξεχάσω τον κόσμο για μια μόνο στιγμή. Δεν ξέρω τι συνέβη, πως εκείνο το συναίσθημα κάποτε χάθηκε. Μερικές φορές το σκέφτομαι και δεν μπορώ να αντέξω στην ιδέα κάποιου άλλου να διοικεί τις ζωές μας, να αποφαζίσει το μέλλον μας, μόνο για το κέρδος. Μερικές άλλες φορές σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Και αυτό είναι. Κέρδισαν! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΕΡΔΙΣΑΝ! Δεν μπορώ να τους σταματήσω από το να με κάνουν να χάσω τους φίλους μου, να καταστρέψουν την ζωή μου... Ναι... Πονάει...

Μερικές φορές, πίσω από το άψυχο παράθυρο, κάτω από δυο κοκκινισμένα μάτια, ναι... μπορώ να θυμηθώ πως ήταν η αθωότητα...

Τυχερός ή Άτυχος; Το να γεννηθείς σε αυτόν τον κόσμο. Το μαχαίρι της απόφασης που θα πάρεις, κόβει βαθύτερα από κάθε άλλο.

Δεν θα άφηνα ποτέ τους φίλους μου. Μπορώ να νιώσω τον φίλο μου να μοθ συμπαραστέκεται στις σκοτεινότερές από τις μέρες μου. Μπορώ να τον ακούσω να κλαίει όταν κλαίω και εγώ... Μπορώ να τον δω να μου χαμογελά... Όλα θα πάνε καλά...

Δεν με νοιάζει πια...Τι δύναμη μπορεί να με νικήσει; Ποια δύναμη μπορεί να κόψει την ψυχή μου σε κομμάτια; Τι είδους άνθρωπος μπορεί να μου κλέψει την θέληση, όταν θα υπάρχει πάντα ο φίλος μου για να την φέρει πίσω;;;...

Θα παλέψω για τους φίλους μου, αν όχι για μένα. Θα παλέψω για όλες εκείνες τις στιγμές που μου κράτησαν το χέρι, για όλες εκείνες τις στιγμές που ήταν μαζί μου, στις καλές και τις άσχημες. Δεν είναι ποτέ αργά. Βαρέθηκα μια φωτογραφία να μου θυμίζει αυτό που έχασα. Είναι κανείς εκεί; Στον μακρύ διάδρομο; Είμαι μόνος μου;

«Μην ανυσηχείς... Είμαι εδώ... Πιάσε το χέρι μου...»

«Σε παρακαλώ, μην φύγεις... τουλάχιστον όχι τώρα...»

«Δεν θα το κάνω φίλε... ποτέ... μέχρι το τέλος...»

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008